ریشه واژه «مونو» در زبان فارسی
واژه‌ی «مونو» در نگاه نخست برای بسیاری یادآور ریشه‌ی یونانی mono- (به معنای تک و یکتا) است، اما در زبان و فرهنگ ایرانی نیز می‌توان برای آن خاستگاه‌های بومی و کهن یافت. این برداشت، نشان می‌دهد که انتخاب نام «مونو» برای یک برند ایرانی نه تنها بیگانه نیست، بلکه پیوندی عمیق با ریشه‌های زبانی و فرهنگی ما دارد.
مانو در زبان‌های ایرانی باستان
در متون اوستایی و پهلوی، واژه و پیشوند مانو / منو به چشم می‌خورد. نمونه‌ی مشهور آن در نام اسطوره‌ای منوشچیهر (Manuščihr) است که به معنای «از تبار مانو» آمده است. پژوهشگران ریشه‌ی «مانو» را مرتبط با مفاهیم آفرینش، زندگی و توان خلاقه‌ی انسان دانسته‌اند.
مانو و مفهوم «دست‌ساخت»
برداشت دیگری که از ریشه‌ی «مانو» می‌توان داشت، پیوند آن با مفهوم «دست» و «ساختن» است. در این خوانش، «مانو» نمادی از آفرینش و کارِ دست انسان است؛ چیزی که با هنر، دقت و خلاقیت پدید می‌آید. به همین دلیل، می‌توان «مانو» را به معنای «دست‌ساخت» یا «اثر ساخته‌شده به دست انسان» تعبیر کرد.
پیوند اسطوره و طراحی معاصر
وقتی واژه‌ی «مونو» در زبان امروز به کار می‌رود، علاوه بر معنای «یکتا و تک»، بار معنایی «دست‌ساخته» و «اصالت انسانی» را هم در دل خود دارد. از این رو، انتخاب این نام برای برند Mono Fashion تصادفی نیست؛ بلکه اشاره‌ای است به:
یکتایی در طراحی،
اصالت و دست‌ساز بودن در کیفیت،
و پیوند با ریشه‌های فرهنگی و زبانی ایران.
مونو؛ از گذشته تا امروز
نام «مونو» به‌عنوان برند نه تنها یادآور مفاهیم «یکتا» و «تک‌رنگ» در هنر و مد است، بلکه در لایه‌ای عمیق‌تر به «مانو» به‌معنای دست‌ساخته و آفرینش اصیل ایرانی پیوند می‌خورد.
